One Part o Jortini!

  One Part

       O Jortini

                                                                                                                               By  Fran

                                             CZ. 2 “  Na planie nie ma miłości”

Nie wiem ile tak siedzieliśmy, wtuleni, samotni, zmarznięci, o północy w bocznej uliczce. Kiedy zapasy łez się wyczerpały, po woli zaczęłam dochodzić do siebie. Tak właściwie, to skąd on wiedział, że tu będę, czemu przeszedł akurat tędy i czy on mnie przypadkiem nie śledził?!Oparłam głowę o jego ramię.

-Już dobrze. Musimy wracać, zanim przeziębimy się na dobre. Jak nas zobaczy reżyser, to nas zatłucze.

Pomógł mi wstać i razem pomaszerowaliśmy w stronę planu. Nawet nie zauważyliśmy kiedy nasze ręce się złączyły. W pewnym momencie zauważył, że trzęsłam się z zimna, bo zegar wybił 12, a ja nie miałam na sobie nic cieplejszego. Zdjął z siebie kurtkę i okrył mnie, odprowadził do przyczepy. Chciałam mu oddać kurtkę, ale odmówił.

-Zachowaj sobie, mam jeszcze z milion!- uśmiechnęłam się, pocałował mnie  w policzek, a ja zamarłam

-Dobranoc! – powiedział i skierował się w swoją stronę

-Dobranoc!- wydusiłam- I dziękuje za ratunek!- uśmiechnął się i zniknął z pola widzenia, weszłam do przyczepy i opadłam na łóżko.

„On mnie pocałował w policzek!” to zdanie tańczyło w mojej głowie, do czasu, aż zasnęłam.

-Martina wstawaj!- usłyszałam głos Mechi, otworzyłam oczy i rozejrzałam się

-No wstawaj, zaraz śniadanie!

-Och, nie jestem głodna!- chciałam jeszcze trochę pospać

-Ach, nie udawaj! Wstawaj! Dobre śniadanie trzeba zjeść!

-Błagam nie zamieniaj się w moją matkę.-powiedziałam lecząc się do łazienki

Po chwili wyszłam z przyczepy i skierowałam się stronę cateringu. Było tam sześć stołów z jedzeniem i chyba ze sto stoliczków dwuosobowych i trzyosobowych. Nakładając sobie trochę chleba, jajka, wędlinę i jogurt z musli,  skierowałam się w kierunku moich przyjaciół.

-Dzień dobry!- zawołałam

-O! Jednak księżniczka wstała!

-Cichaj Mechi!

-Dobra opowiadaj!- przerwał Rug

-Co opowiadać?- grzebałam łyżką w jogurcie

-No wczoraj wracałaś z Jorgiem!- wykrzyknął

-Weź tak nie krzycz, bo usłyszy!- spojrzałam w jego stronę, wokół niego kręciło się kilka dziewczyn, które odganiał, ruchem ręki

-Chyba jakiś dzisiaj nie w sosie!- stwierdziła Mech-Powiem Reżyserowi.

-Ciekawe o co chodzi?- zastanowiłam się

-Idź i się dowiedz!- popchnął mnie Rug

-Dobra, dobra już idę.

Skierowałam się w jego stronę uśmiechem i usiadłam naprzeciwko niego.

-Zły humorek?

-Może.

-No dawaj, jestem twoją przyjaciółką. Mi możesz zaufać!- zapewniłam, lecz to co uzyskałam nie zadowoliłoby nikogo

-Ty chyba nic nie rozumiesz! Jak oglądasz materiały dodatkowe do filmów i widzisz zaprzyjaźnionych aktorów, to nie domyśliłaś się jeszcze, że to wszystko gra? Na planie nie ma przyjaźni, nie ma zaufania, związków, miłości! Tu jest tylko rywalizacja!

-Wiesz to nie jest wiek, w którym wszystko jest takie same! Przyjaciele są wszędzie i nieprzyjaciele też! I tu właśnie siedzi jeden!- pełna furii odeszłam od tego bufona, który zawołał

-Wiedziałem, że dać rolę tobie, to jak rzucić się pod samochód!- odwróciłam się na pięcie i jednym ruchem rzuciłam w niego jogurtem, który rozprysł  na jego twarzy i kurtce

- Myślisz, że pierwszy raz ktoś mnie wyzywa. A, tak wolę to jogurt z musli, na które masz uczulenie!- odeszłam

Później………………..

W przyczepie byliśmy tylko ja i Jorge, i Margot, ale ona grzebała w szafie.

-Jakbyś nie zakapowała, to czekam na przeprosiny.

-Hmmm, pomyślmy…… Następny termin mam…. Za 6 lat.

-Aż taka zajęta, użalaniem się nad sobą.

-Błagam!- wrzasnęła Margot- Nie zachowujcie się jak dzieci. Jorge przeproś Martinę, a ona przeprosi ciebie. Zostawiam was samych.

-Niech ona przeprosi pierwsza!

-Zachowujesz się, jak palant. Mógłbyś przeprosić!

Cisza. Palant.

-Przepraszam.-zaczęłam- że rzuciłam w ciebie jogurtem.

Cisza. Idiota.

-Przepraszam, że cię wyzywałem. Proponuje, żebyśmy zaczęli od początku.- uśmiechnął się, a ja utonęłam w jego oczach

-Jorge.- podał mi rękę

-Martina.-uśmiechnęłam się

-Może poszlibyśmy razem na spacer, po pracy?

-Możemy.

Na spacerku <3

Szliśmy ulicami trzymając się za ręce i rozmawiając, jakbyśmy znali się od lat.

Ludzie gapili się na niego, a on skupiony był tylko na mnie. Na moich oczach i włosach, i w ogóle tylko na mnie! A ja utopiona w jego oczach, raz po raz, marząc o jego bliskości. W pewnym momencie, usiedliśmy na ławce, gdy księżyc rozpoczynał swoją wędrówkę.

-Czy ty naprawdę miałeś tyle dziewczyn?

-Większość to były moje siostry, które mnie odwiedzały, a media… sama wiesz.- zaśmiałam się

-Zakochałeś się kiedyś?- wymsknęło mi się

-Tak, nie dawno.- zamarłam, oby warga nie zaczęła mi drgać, zbliżył się do mnie i pogłaskał po policzku, nasz nosy, prawie się spotykały

-Martina, ty jesteś inna, niż reszta dziewczyn.- powiedział i połączył nasze wargi, jest tu chyba dość miękko, dobra, to ja sobie zemdleję…..

                                          c.d.n

 <3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3

Oto i druga część One Part`a. Tadam! Komentujcie!

Fran,dam,dam,dam.