Rozdział 23

Rozdział 23

„To nie jest twój świat”

Ludmiła kierowała się w stronę klasy. Pewnie nie jesteście w temacie, więc wam wytłumaczę. Lu miała amnezję i śpiewanie nie jest już tym, co kocha, za to odnalazła się w fizyce i teraz  uczy jej w liceum.

Szybkim krokiem skierowała się w stronę auli i jeszcze raz odrzuciła połączenie od Federica. Weszła do sali i narysowała wykres na tablicy. Odkąd uczy, zainteresowanie fizyką wzrosło.

-Tak więc, -skierowała się do uczniów- kto mi powie na czym polega prawo Archimedesa? Javier?

-Ciało zanurzone w cieczy traci pozornie na wadze, tyle ile waży ciecz.

-Dobrze, siadaj. Dzisiaj omówimy temat: Pole elektrostatyczne  w próżni.- znów skierowała się do tablicy i zaczęła pisać obliczenia, gdy do klasy wpadł Fede, a wzrok uczniów powędrował na niego

-Co ty tu robisz?- spytała

-Przyjechałem po ciebie, musimy pogadać. Proszę.- odetchnęła

-Podręcznik strona od 116 do 120,proszę przeczytać i wykonać zadanie 6.- wyszła za nim z klasy

-Co ty najlepszego wyprawiasz?! Wparowałeś mi do klasy i przerwałeś lekcje!

-Przyszedłem cię stąd zabrać!

-Czemu?

-Spójrz na siebie, cała jesteś od kredy i tych wszystkich praw, które i tak ci w niczym nie pomogą! To nie jest twój świat!- zaśmiał się drwiąco

-Od kiedy to mnie tak dobrze znasz? Fede, miałam amnezję, śpiewanie już mnie nie interesuje! To, co ty nazywasz  moim życiem, jest mi nie potrzebne! A teraz wracam do klasy.- chwycił jej rękę i przyciągnął.

-Ty jesteś mi potrzebna!- pocałował ją

                                                               ~**~

-Leoś?- spytałam zaspana

-Co?- równie sennym głosem odpowiedział

Była 8, leżałam wtulona w mojego męża i próbowałam nawiązać konwersację.

-Pamiętasz naszą noc poślubną?

-Tak pamiętam.

-Wiesz, że jestem w ciąży?

-Acha- wiedziałam! nie słucha mnie

5,4,3,2,1, iii

-Że co?- poderwał się-Że ze mną?

-Nie Bradem Pittem!

-Od kiedy wiesz?

-Od ostatniego badania, to z psychiką, było przykrywką, byś zawiózł mnie na USG i żebym mogła być pewna.

-Czyli będziemy mieć synka?

-Córeczkę, Leoś, córeczkę.-przytulił mnie

-Kocham cię!- powiedział

-Ja ciebie też!

                                                         ~**~

-Nova, odbierz!- ciągle krzyczałem do słuchawki, czemu ona nie odbiera

-Halo?- usłyszałem

-Nova? To ja Diego?

-Diego? Czemu dzwonisz?

-Słyszałem, że przyjeżdżasz! Może byśmy gdzieś wyskoczyli, razem?

-Moglibyśmy.

-Ok., to pa!

-Pa!

                                     ~**~

-Leon, Leon wstawaj!

-Co, co, co  jest?- spytał

-Angie miała wypadek, jest przygwożdżona do drzewa, nie przeżyje.

-Bardzo mi przykro, ale chcesz, tam jechać?

-Tak, chce się z nią pożegnać!

Po chwili byliśmy już na miejscu, moc czerwono-niebieskich lamp i głosy syren, zwiastowały, że wypadek jest poważny. Jest, ona zginie! Pobiegłam do niej.

-Angie! Angie! Słyszysz mnie!

-Viola? A co ty tu robisz?- powiedziała, jakby była pijana

-Nie da się ciebie uratować?

-Nie, jeśli odsuną samochód, uszkodzą mnie! I, i tak umrę!- podszedł do nas policjant

-Przepraszam, ale musi się pani odsunąć. Za 2 minuty umrze i musimy być przygotowani. –odsunęłam się i wtuliłam w Leona, zanosząc się głośnym płaczem.

 

-Viola.- powiedział przerażony

-Tak? Umarła już?

-Jakieś 2 minuty temu, ją zabrali. Ale popatrz na rejestrację.-spojrzałam i zamarłam, to była rejestracja samochodu mego taty…..

!@$#!@$#!@$#@!!@$#@!!@#$@!!@#$#@!@##@!~@#$#@!@#@!@#@!

Tadam!

Jestem samotna, w żałobie, bo ktoś mnie zostawił! Nie no żartuje, nie jestem w żałobie, ale w dumie. Aguś ma swego bloga i ładnie pisze. Moja krew, moja!

Buziaczki

Fran,dam,dam,dam